Simon Verver
Het is inmiddels een tijdje geleden dat ik voor het eerst in aanraking kwam met de hobby die karpervissen heet, ik denk dat ik een jaar of veertien was. Dat is inmiddels vijftien jaar geleden. Voor die tijd was ik ook altijd buiten maar nooit echt een geboren visser. Mijn neven namen mij wel eens mee naar de singels achter het huis waar ik vroeger woonde om voorntjes te vangen, we deden dan altijd een wedstrijdje wie er het meest kon vangen en hadden voornamelijk een hoop plezier. Maar om nu te zeggen dat ik gelijk met het “visvirus” besmet geraakt was, is niet het geval.
Pas jaren later dus, kwam ik in aanraking met iets dat op karpervissen moest lijken. Vrienden van vrienden visten fanatiek op karper en aangezien ik toch altijd buiten was verzeilde ik wel eens bij iemand aan de waterkant. Meestal werd er geen staart gevangen, maar op een gegeven moment zag ik dan voor het eerst een karper op de kant komen. Niet zomaar uiteraard, eerst kwam er een oorverdovend kabaal uit een beetverklikker waarna het gevecht begon. Uiteindelijk was de vis moegestreden en geschept, ik vond het allemaal prachtig. Maar pas toen ik in aanraking kwam met nachtvissen (lees: heel de nacht wegblijven en doen waar we zin in hadden), ben ik zelf ook “echt” gaan karperen.
Mijn allereerste “echte” karper
De allereerste keer dat ik me kan herinneren dat ik ging karpervissen was samen met mijn beste vrienden Mike en Wouter, we gingen het klusje wel even klaren en uiteraard gingen we nachtvissen. Ik had een spinhengel en een strandhengel, top dus, want een hengel is een hengel en ik had er gewoon twee! Bij de plaatselijke dierenspeciaalzaak hadden ze een hengelsporthoekje en konden we alles halen wat we nodig hadden. Kant en klare onderlijntjes, lood, beetverklikkers, hengelsteuntjes en keiharde boilies die er al lagen sinds de inrichting van het hengelhoekje. Tuttifrutti en scopex waren het en die dingen moeten zo giftig geweest zijn als de pest, conserveringsmiddel, kleurstof en flavour waren volgens mij de enige ingrediënten. Mijn eerste boilienaald brak al bij het eerste balletje dat ik er mee aanraakte. Eenmaal aan de waterkant was het een dolle boel, er werd natuurlijk voornamelijk bier gedronken en niets gevangen. Wij vonden het prima, we waren stoere jongens, weg van huis, biertjes drinken en lekker nachtvissen zonder nachtvisvergunning. De een leegt zijn maaginhoud in het gras, de ander “struikelt” en valt in het water. Achteraf gezien misschien asociaal, maar het was allemaal bij een afgelegen poldersloot buiten de bewoonde wereld en we deden niemand kwaad behalve misschien onszelf. Op die stek heb ik uiteindelijk ook mijn eerste “echte” karper gevangen, het beest vocht als een gek en we waren door het dolle heen toen het beestje geschept kon worden. Mike had wel vaker een vis gevangen, maar voor Wouter en mij was dit de eerste echte kennismaking. Hoewel ik er technisch gezien onbewust alles aan had gedaan géén vis te vangen, voelde ik me heel wat toen ik uiteindelijk de ontwikkelde foto’s in mijn handen had. Ik heb er leuke herinneringen aan over gehouden!
Ik ontwikkelde me op deze manier natuurlijk niet vlug, de eerste jaren werd er alleen een beetje in de zomervakantie gevist en altijd op bovenstaande manier. Ik ving hooguit twintig karpers in de eerste 3-4 jaar. Als iemand mij een mooi karperslootje had gewezen en ik was daarheen gestuurd met hengel, dobbertje en mais dan had ik ze misschien alle twintig wel in de eerste week gevangen. Veel later pas kwam ik erachter dat deze slootjes gewoon in woonwijken en polders te vinden zijn. Zo kwam ik er later dus ook achter dat er in de singel achter mijn huis waar ik met mijn neven op voorntjes viste, ook gewoon karpers en graskarpers zwommen!
Mijn mooiste vangst tot nu toe!
De jaren daarna stond karperen zeker hoog op mijn lijstje, maar niet bovenaan. Wouter en Mike visten inmiddels niet of nauwelijks meer. Werken en avondopleidingen namen veel tijd in beslag en de overige vrije tijd in de weekenden werd er naast voornamelijk feesten nog af en toe gevist, nog steeds met het rodpodje en het vaste loodsysteem. Op internet was inmiddels veel informatie te vinden, karperwereld.nl en karperstek.be spitte ik avondenlang helemaal door, maar soms is er gewoon teveel info. Door te gaan vissen met andere vrienden heb ik veel geleerd, zij waren verder dan ik en daar leer je dan het meest van. Er werd lekker gevist en hier en daar in het najaar een topsessie gedraaid. Op een gegeven moment ving ik samen met vismaat Thomas meer dan twintig vissen in één nacht op een water waar ik eerder hele weekenden moest draaien voor 1 à 2 visjes hooguit. Dit is nog steeds een hoogtepunt in mijn vissersbestaan, mijn mooiste vis heb ik ook daar gevangen. Dit was in 2008. De 2 jaren daarna werd steeds minder of zelfs helemaal niet gevist. Te druk met andere dingen zoals een huis verbouwen en een andere baan, zorgden ervoor dat ik nauwelijks nog aan de waterkant te vinden was.
Eenmaal in rustiger vaarwater was ik vergeten hoe ik moest ontspannen en wist ik alleen nog maar hoe ik moest stressen. Hierdoor moest ik leren mijn ontspanning terug te vinden, dit vond ik in sport en uiteraard ging ik weer karpervissen en lekker naar de waterkant toe dus! Een penhengel erbij gekocht om tussendoor lekker de slootjes en singeltjes af te vissen, iets wat ik dus véééél eerder had moeten doen, want blijkbaar hoeft het allemaal niet zo moeilijk en omslachtig te zijn. Gewoon lekker vissen. Hier en daar wat sessies met het vastlood, ‘s nachts of overdag zolang er maar plezier is en uiteraard niet te veel geblankt wordt. Samen met vismaten Thomas, Michel en Ian naar Frankrijk afreizen in het najaar maken het karperplaatje helemaal compleet.
Fotografie en karpervissen zijn prima te combineren
Puntgave vissen vangen aan de oppervlakte
De afgelopen jaren heb ik heel veel gevist en dus veel geleerd, pennen of vastlood maakt mij eigenlijk niet uit want ik heb in beide veel plezier. Als het ene even niet werkt dan stap ik over op het andere. Als ik op een aangevoerde stek zit te vissen en ik vang niks dan pak ik mijn penhengel en ga ik lekker ergens anders wat actie opzoeken. Sinds vorig jaar ben ik helemaal verknocht aan het oppervlakte vissen, voornamelijk met hondenbrokken. Ik vind het echt geweldig en heb er een hoop plezier in!
Mooie herinneringen aan Frankrijk!
Waarom dit blog? Op een forum waar ik actief ben en waar ik ervaringen uitwissel met andere karpervissers, heb ik gemerkt dat ik het schrijven van sessieverslagen gewoon leuk vind. De positieve feedback die ik erop heb gekregen doet me goed. Dus waarom een blog? Gewoon omdat het kan. Iets nieuws proberen of in het diepe springen, daar word je nooit slechter van denk ik. Ik ben geen karpericoon met 40 jaar “die hard non-stop aan de waterkant” ervaring, maar ben gewoon een visser die nadenkt over zijn visserij.
Naast de beleving aan de waterkant, ben ik altijd super geïnteresseerd in het technische aspect van de visserij. Dit zal hopelijk ook terug te vinden zijn in de artikelen van dit blog!
Simon Verver.
